Πολλοί πονόψυχοι και «προοδευτικοί» επιχειρηματολογώντας
υπέρ της αθρόας εισόδου και παραμονής στην Ελλάδα προσφύγων και λαθρομεταναστών
από 47 χώρες πάσης φυλής, λένε και τούτο το τερατώδες: «Όπως και στην Ελλάδα
ήρθαν οι πρόσφυγες της Μικρασιατικής καταστροφής». Αγνοούν ή εσκεμμένα
παραχαράσσουν το γεγονός ότι οι Μικρασιάτες ήταν Έλληνες και μάλιστα πολύ
ανεπτυγμένοι πολιτιστικώς και ταυτόσημοι θρησκευτκώς και γι’ αυτό αφομοιώθηκαν
γρήγορα με το γηγενές πληθυσμιακό στοιχείο της μητέρας Ελλάδας.
Να, τι γράφει επί του προκείμενου ένας εκ των παλαιότερων
κορυφαίων Ελλήνων οικονομολόγων, ο Δημήτριος Καλιτσουνάκης: «Η Ελλάς μετά την
μικρασιατική καταστροφή ηδυνήθη, παρά τας δυσχερείας, να αντιμετωπίσει
επιτυχώς, το οξύτατον πληθυσμιακόν πρόβλημα, διότι κατώρθωσε εις διάστημα
ελαχίστων ετών να αφομοιώση εθνικώς, κοινωνικώς και οικονομικώς ολόκληρον τον
τεράστιον τούτον πληθυσμόν και να παρουσιάση άξιον αληθινού θαυμασμού έργον».
Κατά τον ίδιο, ο εισρεύσας μικρασιατικός πληθυσμός ανήλθε σε
1.500.000 (βλ. το έργο του: «Εφηρμοσμένη Πολιτική Οικονομία», Αθήναι 1954, σελ.
106-109).
Κατά τον επίσης γνωστό οικονομολόγο Ξ. Ζολώτα, οι εισρεύσαντες
πρόσφυγες ανήλθαν σε 1.690.000 «γεγονός το οποίον μετέτρεψε την χώραν εις
απέραντον στρατόπεδον συγκεντρώσεως λομοκτονούντων ανθρώπων», προσθέτοντας ότι
αυτή η εισροή «δημιούργησε οξύ εδαφικόν πρόβλημα ώστε ως κύρια δυνατή λύσις
απομένει η εξασφάλισις εις τον ελληνικόν πληθυσμόν φυσιολογικού εδαφικού
υποβάθρου και η αποκατάστασις της ανατραπείσης ισορροπίας πληθυσμού και
εδάφους» (βλ. το έργο του: «Η Ελλάς πρέπει να γίνη βιώσιμος», Αθήναι 1935, σελ.
4 και 13).
Τέλος, ο οικονομολόγος Α. Σμπαρούνης, αναφερόμενος στην
αποκατάσταση των μικρασιατών, έγραφε και τα εξής: «πρέπει να εξαρθή ο ηράκλειος
άθλος της αποκαταστάσεως των προσφύγων, κατά το βραχύτατο χρονικό διάστημα
1923-1940 και με τα πενιχρά μέσα που διέθετε η Ελλάς απερρόφησε νέον πληθυσμόν
ίσον προς το 25% του παλαιού πληθυσμού και όπερ σπουδαιότερου, τον γυμνητεύοντα
και έμφοβον εκ των διωγμών προσφυγικόν πληθυσμόν μετεμόρφωσεν εις θαρραλέους
πατριώτας και σφριγώντα συντελεστήν προόδου εις την οικονομίαν και την
κοινωνίαν» (βλ. το έργο του: «Σκέψεις τινές δια μεταπολεμικήν βιώσιμον Ελλάδα»,
Αθήναι 1945, σελ. 113).
Συμπέρασμα: Η αποκατάστασις της μικρασιατικής
προσφυγιάς, η οποία ήταν κομμάτι ελληνικότατο, με ίδια κουλούρα, ίδια ήθη και
έθιμα και ίδια θρησκεία με τον γηγενή ελληνικό πληθυσμό, υπήρξε ηράκλειος
άθλος, τον οποίο πλήρωσε πολλαπλώς η μητέρα πατρίδα. Ήταν μια αφομοίωση και
απορρόφηση καθόλου εύκολη υπό το κράτος των τότε οικονομικών και κοινωνικών
συνθηκών.
Ας δούμε όμως τους όχι τυχαίους πόρους που χρησιμοποίησαν οι
κορυφαίοι οικονομολόγοι. Κατά το ελληνικό λεξικό: Αφομοίωση και απορρόφηση:
Για την πρώτη λέει: «Κάνω κάτι όμονο προς άλλο ή προς τον
εαυτό μου, συγχώνευση νέων στοιχείων σε παλαιότερα ομοειδή και
αφομοιώσιμος=εκείνος που μπορεί να αφομοιωθεί».
Πάμε στην απορρόφηση:=Συγχώνευση, αφομοίωσης, διείσδυση μιας
ουσίας στο εσωτερικό της άλλης. Συνεπώς, εννοιολογικά, η αφομοίωση και η
απορρόφηση προϋποθέτουν συγχωνεύσεις και ωσμώσεις ομοειδών στοιχείων
κοινωνιολογικής ή φυσιολογικής υφής και αυτό συνδέεται με τη φυλετική και
κλιματολογική συγγένεια και ομοιογένεια.
Για τούτο το τελτυταίο, μεταφέρω μερικές διαπιστώσεις του
Γάλλου πολιτικού φιλοσόφου Σ. Μοντεσκιέ (1689-1755), ο οποίος ερευνώντας το
ζήτημα του επηρεασμού του ανθρώπινου οργανισμού και χαρακτήρος, σε συνδυασμό με
τους νόμους των κρατών, το αναδεικνύει στο έργο του: «Το πνεύμα των νόμων»,
εκδ. «Αναγνωστίδη», Αθήνα χ.χ. σελ. 171 επ. όπου το κεφάλαιο: «Νόμοι που έχουν
σχέση με τη φύση του κλίματος».
Ο Γάλλος φιλόσοσφος αναλύει το πνεύμα των νόμων σε σχέση με
τα ήθη και τους τρόπους ζωής κάθε έθνους (σελ. 191 επ.), όπου υπογραμμίζει τη
διαφορετικότητα των νόμων και του χαρακτήρος σε σχέση με την διαφορετικότητα
των ηθών.
Παρακάμπτοντας τη διαφορετικότητα των ενδιαμέσων παραγόντων
που διαμορφώνουν τη διαφορετικότητα των εθνών και των νόμων, επισημαίνω την
επίδραση της θρησκείας στον τρόπο ζωής των εθνών (σελ. 251 επ.).
Αντιγράφω μόνο ετούτο, που αφορά τη χριστιανική θρησκεία:
«Αυτή επιβάλλει στους ανθρώπους ν’ αγαπιούνται, θέλει χωρίς αμφιβολία κάθε λαός
να έχει τους καλύτερους πολιτικούς και αστικούς νόμους, επειδή οι νόμοι ύστερα
απ’ αυτήν, είναι το μεγαλύτερο αγαθό, που μπορούν οι άνθρωποι να δώσουν και να
πάρουν» (σελ. 252).
Όμως άλλες θρησκείες δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα αυτό με
τον ίδιο τρόπο. Είναι διαφορετικές και αυτό συνιστά ένα πρόσθετο λόγο της
διαφορετικότητας των ανθρώπων και των εθνών.
Διαβάζουμε και τούτο: «Μια θρησκεία που αγνοεί το κλίμα του
τόπου σε μια χώρα, δεν μπορεί να ριζώσει κα τη διώχνουν από εκεί», ενώ σε σχέση
με το κλίμα, αναδεικνύει την επίδοση του Χριστιανισμου και Μωαμεθανισμού στον
τομέα της φιλανθρωπίας (σελ. 261).
Συμπέρασμα: Εν όψει των όσων σημειώθηκαν, προκύπτουν αβίαστα
τα εξής ιστορικά, φυλετικά και χαρακτηριολογικά δεδομένα:
Πρώτον:Η διαφορετικότητα των ηθών, του κλίματος, της
θρησκείας και του χαρακτήρος – που διαμορφώνονται υπό την επίδραση φυσικών
νόμων – δεν καθιστά δυνατή ούτε την αφομοίωση ούτε την βαθμιαία βιολογική
απορρόφηση ανόμοιων ανθρώπων.
Τι να κάνουμε ρε προοδευτικάριοι; Μπορούμε να καταργήσουμε τους
νόμους της φύσης για να τους υποτάξουμε στις ψεύτικες φιλάνθρωπες θεωρίες σας;
Και καλά, οι αστικές μιξοπαρθένες ας πούμε ότι
δικαιολογούνται για λόγους υποκρισίας, άγνοιας και ατομικού συμφέροντος.
Για τους υποτιθέμενους μαρξιστές (πούρους και ερζάτς)
δικαιολογείται αυτός ο χυδαίος ιστορικός βολονταρισμός;
Όχι: Οι λαθρομετανάστες και οι πρόσφυγες, Ασιάτες και
Αφρικανοί, δεν μπορούν να αφομοιωθούν με το διαφορετικό ελληνικό φυλετικό
στοιχείο.
Οι φυσικοί νόμοι, το κλίμα και τα ήθη τους και η θρησκεία
τους διαμόρφωσαν τον δικό τους προσωπικό χαρακτήρα, ο οποίος όπως διδάσκει η
ιστορία και η βιολογία δεν αλλάζει.
Αυτό το βιολογικό γεγονός σημείωσε ο Θουκυδίδης στην ιστορία
του (βλ. Γ΄ 82).
Αυτό το γεγονός αναδεικνύει και η ρήση των προγόνων μας: ου
ράδιον μεταβαλείν την φύσιν του ανθρώπου.
Αυτό το γεγονός επισημαίνει και ο Γάλλος πολιτικός φιλόσοφος
Βολταίρος γράφοντας: «Ο όρος χαρακτήρας παράγεται από την ελληνική λέξη
χάραγμα», σκάλισμα, κάτι που η φύση σκάλισε μέσα μας και είναι μεγάλο ζήτημα αν
μπορούμε να το σβήσουμε» (βλ. «Φιλοσοφικά Δοκίμια», εκδ. «Αναγνωστίδη», Αθήνα
χ.χ. σελ. 209).
Ούτως εχόντων των πραγμάτων θα έλεγα ότι η θρυλούμενη
ενσωμάτωση αλλοεθνών φυλών στον κοινωνικό κορμό της ελληνικής κοινωνίας, όπως
την επιδιώκουν και όπως την διακηρύσσουν οι οπαδοί και θιασώτες της
παγκοσμιοποίησης, συνιστά μια αφύσικη απόπειρα, η οποία κινείται περισσότερο
στο χώρο της προπαγάνδας και των ξεπερασμένων διεθνιστηκών ιδεολογημάτων, παρά
στα όρια της επιστήμης και της φύσης.
Προς επίρρωση αυτού του γεγονότος, παραθέτω και το
εννοιολογικό περιεχόμενο των λέξεων αφομοίωσης και ενσωμάτωση από το προσφάτως
εκδοθέν λεξικό της Ακαδημίας Αθηνών (το οποίο διανεμήθηκε από την εφ. «Το
Βήμα»). Διαβάζουμε: Αφωμοίωση σημαίνει: κατάκτηση, πρόσληψη νέων στοιχείων,
ένταξη ατόμων ή ομάδων σε ένα σύνολο, και ενσοωμάτωση των μειονοτήτων
(μεταναστών), προσθέτοντας ότι: αφομοιώσιμος είναι αυτός που είναι δυνατόν να
αφομοιωθεί βραδέως ή ταχέως.
Συνεπώς, το εύλογο ερώτημα το οποίο τίθεται εν προκειμένω
είναι αυτό: Πόση δυνατότητα αφοιμοίωσης και ενσωμάτωσης υπάρχει στα καραβάνια
των προσφύγων και λαθρομεταναστών να υποστούν φυσιολογικά, κοινωνικά, πολιτικά
και θρησκευτικά αυτή τη διαδικασία, βραδέως ή ταχέως; Αυτή την αδυναμία
ενσωμάτωσης και αφομοίωσης, η οποία αποτελεί προϊόν της φύσης και της
λειτουργίας διαφορετικών χημικών στοιχείων, επιβεβαιώνουν και οι μαζικές
δολοφονίες που διέπραξαν στο Παρίσι και τις Βρυξέλλες φανατικοί ισλαμιστές για
να τιμωρήσουν τους.. απίστους! Είναι όμως γεγονός ότι μερικοί απ’ αυτούς – αν
όχι όλοι – υποτίθεται ότι έτυχον της ευρωπαϊκής κουλτούρας αποφοιτώντας από
γαλλικά σχολεία και ζώντας δεκαετίες στη Γαλλία.
Το γεγονός αυτό ομολόγησε και ο ευρωπαίος πολιτικός παράγων
Γιούγκερ λέγοντας: «Αυτοί οι τρομοκράτες – δολοφόνοι φοίτησαν στα δικά μας
σχολεία».
Αυτό σημαίνει ότι παρά τη γαλλική τους παιδεία, η γαλλική
κοινωνία και η γαλλική κουλτούρα δεν μπόρεσε να τους ενσωματώσει. Δεν μπόρεσε
να τους μπολιάσει και να προβεί στην κοινωνική τους ενοφθαλμίοση.
Καταλήγοντας
θα έλεγα ότι πρόσκαιρες σκοπιμότητες παντός είδους και φευγαλέα ιδεολογήματα
κάθε λογής δεν είναι ικανά ν’ αλλάξουν τη φύση και να σβήσουν τα χαράγματα του
χαρακτήρος (Για τους ενδιαφερομένους να μπουν στην ουσία της μελέτης αυτών των
φαινομένων τους παραπέμπω σε δύο μόνο έργα: Στον Πακιστανό καθηγητή Ταρίκ Αλί:
«Σύγκρουση των Φονταμενταλιστών», εκδ. «ΑΓΡΑ», Αθήνα 2003 και τον δυτικό
Σάμουελ Χάντιγκτον: «Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της
Παγκόσμιας Τάξης», εκδ. «Τερζόπουλος», Αθήνα 2001).
Όταν η Ελλάδα σβήνει σταδιακά από το χάρτη των εθνών, η
προχειρολογία, η θολοκουλτούρα και ο ευήθης ψευτοανθρωπισμός αποτελούν δυναμίτη
για την ανατίναξη της γέφυρας που συνδέει το λαμπρό ιστορικό παρελθόν με το
ερεβώδες παρόν και θανατηφόρο μέλλον.
Καιρός να δούμε κατάματα την ζοφερή μας πραγματικότητα και
τον αυριανό μας όλεθρο.
Πολίτης
Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
Αθήνα 14/04/2016
Πολιτικές υποθήκ
Δ. Βερναδάκης: «Ουδεςέποτε επείσθην ότι ο ευρωπαϊκός
πολιτισμός, ακόμη και εκ της καλλίστης αυτού όψεως εξεταζόμενος, ήτο όλως
αρμόδιος εις το ημέτερον έθνος».
Ο ίδιος: «Η ημετέρα ιστορία υπήρξεν άλλη, πολυδιάφορος, της
ιστορίας των ευρωπαϊκών εθνών και ενώ η ιστορία διεχώρησεν ημάς αείποτε από της
Δύσεως, ήλθομεν αίφνης εις συνεπαφήν μετ’ αυτής… εν δε τη συνεπαφή ταύτη, την
όλως ανωμοίω και ετερογένει, αφήκαμεν παν ό,τι εκληρονομήσαμεν υπό των πατέρων
ημών, και εγκαταλίποντες το πάτριον έδαφος μετεπέσαμεν δι’ ενός βιαίου άλματος
εις το μέσον της Ευρώπης».
Ο ίδιος: «Απηρνήθημεν λοιπόν τα πάτρια και εδανείσθημεν
ολόκληρον σχεδόν τον βίον ημών εκ της Δύσεως».
Ο ίδιος: «Αφήκαμεν τον εθνικόν ημών στρατόν και εδανείσθημεν
τον τακτικόν της Ευρώπης».
Ο ίδιος: «Αφήκαμε τα πάτρια ήθη και εδανείσθημεν τα της
Δύσεως. Αφήκαμεν την πάτριον δίαιταν και ενδυμασίαν και εδανείσθημεν την των
Φράγκων. Αφήκαμεν την εθνική ημών ποίησιν και φιλολογίαν και εδανείσθημεν τα
γαλλικά μυθιστορήματα. Αφήκαμεν την πάτριον βασιλείαν και εδανείσθημεν παρά της Αγγλίας το Σύνταγμα».
ΣΗΜ: Αυτά γράφονται στα 1875.
