Λέει το ελληνικό λεξικό: «Γάμος είναι η σύζευξη άνδρα και
γυναίκας»
Από την εποχή του Ρωμαϊκού Δικαίου, σε όλες τις Νομικές
Σχολές του κόσμου, στο μάθημα του Οικογενειακού Δικαίου, διδάσκεται τούτος ο
ορισμός του Ρωμαίου Νομομαθούς Μαντένιους: «Γάμος είναι ένωση ανδρός και
γυναικός συγκλήρωση του βίου παντός θείου και δικαίου κοινωνία».
Που σημαίνει ότι αυτή η ένωση ευλογείται και εγκρίνεται από
τους θεϊκούς και κοινωνικούς νόμους.
Γυρίζω στο λεξικό για να σημειώσω ότι ένα από τα στοιχεία
αυτού του ορισμού, η συγκλήρωση, σημαίνει την κοινή ιδιοκτησία του ζεύγους δια
βίου.
Πηγαίνοντας στη λέξη φύση, διαβάζουμε ό,τι είναι αντίθετo με
τη λειτουργία των κανόνων της φύσεως δεν είναι φυσιολογικό γιατί ισοδυναμεί με
την παραβίαση των φυσικών νόμων και ως παράδειγμα αναφέρεται «η παραγωγή
απογόνων με τη μέθοδο της κλωνοποίησης».
Στο επίθετο φυσικός, σημειώνεται ότι καθετί που
αντιστρατεύεται τη φύση είναι αφύσικο, που ισοδυναμεί με τεχνητή κατασκευή, η
οποία σηματοδοτεί και το πλαστό «σε αντίθεση με το νοητικό ή ψυχικό».
Συνδυάζοντας αυτές τις λέξεις και την εννοιολογία τους με
την έννοια της λέξης και ερχόμενοι στη λέξη ανώμαλος, διαβάζουμε ότι αυτή
σημαίνει και τον μη διανοητικά, ψυχικά και σεξουαλικά άνθρωπο.
Πάμε στο ασελγής που σημαίνει «ο επιρρεπής στις αφροδιασκες
εκτροπές» και απ’ εκεί στον άσεμνο, που
σημαίνει «τον απρεπή, τον αισχρό σε σχέση με τα αφροδίσια».
Συνοψίζοντας όλο αυτό το εννοιολογικό πλέγμα καταλήγουμε στο
συμπέρασμα ότι το διαβόητο «Σύμφωνο Συμβίωσης Ομοφυλοφίλων» δεν συνάδει ούτε με
τα φυσιολογικά ούτε με τα κοινωνικά θέσμια, πολύ περισσότερο όταν η ελληνική κοινωνική
γνώμη, και η ελληνική εκκλησία θεωρεί ως κουσούρι, δηλαδή ως ελάττωμα και
μειονέκτημα.
Έχω τη γνώμη ότι σε μία εποχή δημογραφικής κατάρρευσης και
όχι μόνο – της Ελληνικής Κοινωνίας, αυτά τα “σύμφωνα” αποτελούν μαχαιριά στη
βιολογική της ύπαρξη.
Παρεκβατικά θυμίζω ότι, οι «κουσουράτσι» στην Αθηναϊκή
Δημοκρατία και σύμφωνα με τους νόμου του Σόλωνα, δεν είχαν δικαίωμα εισόδου
στην Πνύκα και στην ανάληψη δημοσίων αξιωμάτων.
Συγκεκριμένα: Στους Νόμους του Σόλωνος βιβλίο 5, κεφάλαιο 5,
άρθρο 332, διαβάζουμε και τα εξής σχετικά: Εάν τις Αθηναίος εταιρήση (εάν
κάποιος Αθηναίος συνάψει ομοφυλοφιλική σχέση με άλλον) έχει τις εξής κυρώσεις:
1. Δεν του
επιτρέπεται να γίνει ένας εκ των εννέα αρχόντων.
2. Δεν του
επιτρέπεται να ασκεί το αξίωμα του ιερέως.
3. Δεν του
επιτρέπεται να είναι συνήγορος του δήμου.
4. Δεν του
επιτρέπεται να αναλαμβάνει καμμίαν εξουσίαν ούτε εντός ούτε εκτός των ορίων του
δήμου, ούτε με κλήρωση ούτε με ανάταση του χεριού.
5. Δεν επιτρέπεται να
σταλεί ως κήρυκας (αγγελειοφόρος).
6. Δεν του
επιτρέπεται να διατυπώνει την γνώμη του.
7. Δεν του
επιτρέπεται να εισέρχεται σε δημόσιους ιερούς χώρους.
8. Δεν επιτρέπεται να
στεφανώνεται στις στεφανοφορίες.
9. Δεν επιτρέπεται να
κυκλοφορεί μέσα στον εξαγνισμένο χώρο της αγοράς. Κατά τη νομοθεσία του
Σόλωνος, αυτές οι απαγορεύσεις «τον γαρ το σώμα το εαυτού εφ ύβρει πωλεί και τα
κοινά της πόλεως ραδίως ηγήσατο αποδώσεσθαι»
.
Οι συνέπειες της παραβιάσεως αυτών των απαγορεύσεων είναι ο
θάνατος. Ορίζει ρητά ο νόμος: «Εάν δε ταύτα ποιεί και αποκαλυφθεί ότι εταιρεί»
του επιβάλλεται η ποινή του θανάτου!
Όμως, μια και είμαστε στην αρχαιοελληνική γραμματεία,
μεταφέρω και τούτες τις επί του προκειμένου απόψεις του πλάτωνος.
Έτσι, στους Νόμους (636) διαβάζουμε και τα εξής: «Εννακτεον
ότι τη θηλεία και τη των αρρένων φύσει εις κοινωνίαν ιαύση της γεννήσεως ή περί
τούτα ηδονή κατά φύσιν απoδεδόσθαι δοκεί αρρένων δε προς άρρενας ή θηλέων προς
θηλείας παρά φύσιν», ενώ στο έργο του: «Τίμαιος-Κριτίας» γράφει: «…διο δη των
μεν ανδρών το περί την των αιδοίων φύσιν απειθές τε και αυτοκρατές γεγονός οίον
Ζώον ανηπήκοον του λόγου, πάντων δι’ επιθυμίας οιστρώδεις επιχειρεί κρατείν: αι
δε εν ταις γυναιξίν μήτραι τε και υστεραι λεγόμεναι δια τα αυτά ταύτα, ζώον
επιθυμητικόν ενον της παιδοποιΐας».
Όπως βλέπουμε λοιπόν η ελληνική αρχαιότητα καταδίκαζε
διαρρήδην την ομοφυλοφιλία, τόσο στο επίπεδο της νομοθεσίας όσο και στο επίπεδο
της φιλοσοφίας. Τη θεωρούσε ανεπιφύλακτα ως πράξη αντιβαίνουσα στη φύση του
ανθρώπου και ως κατάσταση ζωώδη.
Όμως, για όσους βουλευτές που παριστάνουν τον καλό χρισταινό
ενώ ψήφισαν τον κουσουράτο νόμο της συμβίωσης ομοφυλόφιλων, παραθέτω και τα
σχετικά αποσπάσματα, τα οποία αναφέρει η Αγία Γραφή (ΜΝΚ): Στην πρώτη προς τους
Κορινθίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου, στο 4ο κεφάλαιο 21ο εδάφιο έως το 6ο
κεφάλαιο 10ο εδάφιο και συγκεκριμένα στο εδάφιο 9, διαβάζουμε: «Τι! Δεν
γνωρίζετε ότι άδικοι άνθρωποι δεν θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού; Μην
παροδηγείστε. Ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτρες, ούτε μοιχοί, ούτε άντρες που
χρησιμοποιούνται για αφύσικους σκοπούς, ούτε άντρες που πλαγιάζουν με άντρες».
Θα τελειώσω με την Παλαιά Διαθήκη (ΜΝΚ),
η οποία στο 20ο κεφάλαιο του βιβλίου του Λευιτικού και στα εδάφια 8-25 και
συγκεκριμένα στο 13ο εδάφιο γράφει τα εξής: «Και όταν ένας άντρας πλαγιάζει με
αρσενικό όπως πλαγιάζει κανείς με γυναίκα, και οι δύο τους έχουν κάνει κάτι
απεχθές. Πρέπει εξάπαντος να θανατωθούν. Το αίμα τους είναι πάνω τους».
Το πανάρχαιο, λοιπόν, πρόβλημα της παρά φύσιν και απεχθούς
ομοφυλοφιλίας δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, δεν πρέπει να είναι πρόβλημα
συρμού, και επιταγή των τραπεζών της Ευρώπης και του Ευρωπαΐκού Δικαστηρίου των
Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, το οποίο όμως δεν κατοχυρώνει κανένα άλλο δικαίωμα.
Θρησκευτική πίστη αλά καρτ δεν υπάρχει. Ή είσαι με την Αγία Γραφή ή δεν είσαι και
αυτό ισχύει κυρίως για τους τάχα θρήσκους.
Προοδευτισμός… Ευρωπαϊκός δεν μπορεί να σημαίνει
πανπουστισμός και παραφύσιν ερωτισμός και κτηνοβατικός συνουσιασμός.
Τέτοιος «προοδευτισμός» ερρέτω από την καθημαγμένη πολλαπλώς
Ελλάδα, η οποία αναγκάζεται να δεχθεί τις αφύσικες σεξουαλικές ιδιορρυθμίες
μιας κατηγορίας συνελλήνων, οι οποίοι επιμένουν να βιώνουν εκτός του
φυσιολογικού τόξου της σεξουαλικής επιλογής, όπως αυτός αναπτύχθηκε και από τον
διάσημο Άγγλο φυσιοδίτη Κ. Δαρβίνο (1809-1882), ο οποίος διατύπωσε το νόμο της
φυσικής επιλογής για την εξέλιξη των ειδών.
Μεταφέρω μερικά συμπεράσματα της πολύχρονης έρευνάς του, που
επηρέασε τη βιολογική και κοινωνική πορεία της ανθρωπότητας και εγκολπόθηκε ο
μαρξισμός.
Η εξέλιξη του ανθρωπίνου είδους, γράφει ο θεμελιωτής της
επιστήμης της βιολογίας, στηρίχθηκε «στο νόμο της μάχης για την κατάκτηση του
θηλυκού από το αρσενικό».
Η σεξουαλική επιλογή έχει τόσο μεγάλη καθοριστική σημασία
για τη διαμόρφωση και εξέλιξη των έμβιων όντων ώστε να επηρεάζει και τα
χαρακτηριστικά τους, τα οποία ανάγονται στη σωματική διάπλαση ή τον χαρακτήρα
τους, γράφοντας ότι: «Ο άντρας είναι πιο θαρραλέος, φιλοπόλεμος και
ενεργητικός». Αυτά τα χαρακτηριστικά, που «αποκτήθηκαν κατά την αρχέγονη εποχή»
μεταδίδονται κληρονομικά.
Ερευνώντας ο Δαρβίνος τη σημασία της σεξουαλικής επιλογής
του αντιθέτου φύλου, γράφει: «Συμπεραίνω λοιπόν ότι ανάμεσα σ’ όλες τις αιτίες
που καθόρισαν τις διαφορές εξωτερικής όψης που υπάρχουν ανάμεσα στις ανθρώπινες
φυλές, και ως ένα σημείο ανάμεσα στον άνθρωπο και στα ζώα που είναι κατώτερα
απ’ αυτόν, κατά τη γνώμη μου, η σεξουαλική επιλογή στάθηκε η πιο ενεργός και η
πιο αποτελεσματική» (βλ. Κ. Δαρβίνου: «Η καταγωγή του ανθρώπου και η σεξουαλική
επιλογή», τομ. Β’ εκδ. «Αναγνωστίδη», Αθήνα χ.χ. σελ. 251-253, 255, 313, 315).
Δεν χρειάζεται μεγάλη φιλοσοφική γνώση για να συμπεράνει
κανείς ότι η ομοφυλοφιλία οδηγεί στη βαθμιαία ανατροπή της φυσικής εξέλιξης του
ανθρωπίνου είδους, ανεξαρτήτως των αντιαισθητικών εικόνων που δίνουν οι
πρωταγωνιστές της στους φυσιολογικούς ανθρώπους.
Αυτά ισχύουν περισσότερο για την… μη «προοδευτική» κοινωνία.
Τι να κάνουμε; Υπάρχουν και οι… καθυστερημένοι. Ο ξεπεσμός
της ελληνικής κοινωνίας έχει και τα όριά του.
Σε μια Ελλάδα που με επίσημες σφραγίδες της Ευρώπης κολυμπά
στη διαφθορά και στην άφατη κρίση των ηθικών αξιών, η επίσημη αναγνώριση της
ομοφυλοφιλίας βάζει δυναμίτη στη βιολογική ύπαρξή της.
Καταλήγοντας θα διατύπωνα την «αντιπροοδευτική» άποψη, η
οποία έλκει την καταγωγή της από τον πανάρχαιο ελληνικό μύθο σύμφωνα με τον
οποίο ο Δίας για να προστατεύσει το ανθρώπινο γένος «έστειλε τον Ερμή να φέρει
στους ανθρώπους τη συναίσθηση της αιδούς και της δίκης» (βλ. Πλάτων:
Πρωταγόρας, 332b και περισσότερα στο περισπούδαστο έργο του καθηγητού Κ. Μπέη:
«Το πρόβλημα του δικαίου και των ηθικών αξιών», εκδ. «Ευνομία», Αθήνα 1997).
Αιδώς-ντροπή λέει το λεξικό σημαίνει την προσβολή του κοινού
αισθήματος και τις κρατούσες κοινωνικές αντιλήψεις.
Τα παπαγαλάκια-όλως τυχαίως; - ασκούν ποικιλόμορφη
τρομοκρατία για την αποδοχή της ομοφυλοφιλίας ως φυσιολογικού τρόπου ζωής,
παραχαράσσοντας και τη φύση και τη λογική και την περί ηθικής και ντροπής άποψη
και στάση της πλειοψηφίας των Ελλήνων.
Υ.Γ. Τα κείμενα της αρχαιοελληνικής γραμματείας μου τα
γνωστοποίησε ο ιστοριοδίφης γιατρός Ν. Μπαραμπούτης.
Toυ πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου
Αθήνα 4/1/2016
