Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας επιμένει να αλλάξει το Σύνταγμα σε
μια περίοδο που η χώρα μας βρίσκεται υπό καθεστώς σκληρής επιτροπείας –
Απίστευτο παρασκήνιο
Η αδυναμία της κυβέρνησης και του ίδιου του πρωθυπουργού να
ολοκληρώσει τη διαπραγμάτευση και να προχωρήσει στη διακυβέρνηση και στον
απεγκλωβισμό της χώρας από την ύφεση, είναι πλέον ξεκάθαρη.
Ο κ. Τσίπρας όχι μόνο δεν μπορεί να υλοποιήσει αυτά που
υποσχέθηκε όταν ήταν στην αντιπολίτευση, αλλά ούτε το παράλληλο πρόγραμμα για
το οποίο δεσμεύτηκε στις τελευταίες εκλογές.
Εν ολίγοις ο πρωθυπουργός της... Αριστεράς εγκλωβίστηκε στην
ίδια τη ρητορική του και στην πρόσκαιρη εμπιστοσύνη που του έδειξαν οι
δανειστές και πλέον αναζητά τρόπους για να παραμείνει στην εξουσία και να μην
επιβεβαιώσει τα σενάρια περί «Αριστερής παρένθεσης».
Δυστυχώς για τον ίδιο και την κυβέρνησή του, αλλά πολύ
περισσότερο, δυστυχώς για τον ελληνικό λαό, ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί πλέον να
υποσχεθεί το παραμικρό, ούτε για ανάπτυξη, ούτε για κούρεμα του δημόσιου
χρέους, ούτε για φυγή προς τα εμπρός.
Η χώρα είναι και θα παραμείνει αλυσοδεμένη δημοσιονομικά για
τουλάχιστον μισό αιώνα ακόμα και αυτό το ξέρουν όλα τα στελέχη της αριστερής
κυβέρνησης.
Το επικίνδυνο στην όλη ιστορία είναι πως εν μέσω αυτής της
πολιτικο – οικονομικής διαταραχής όπου αμφισβητείται ευθέως η εθνική κυριαρχία
της χώρας, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝ.ΕΛ. αποφασίζουν να ανοίξουν και θέμα αλλαγής
Συντάγματος.
Πόσο ακίνδυνο μπορεί να θεωρούν οι ιδεοληπτικοί της
αριστεράς το άνοιγμα μιας συζήτησης για αλλαγή του Συντάγματος και ενώ η χώρα
μας βρίσκεται υπό καθεστώς σκληρής επιτροπείας;
Τελικά είναι θέμα πολιτικής απειρίας των κυβερνώντων ή κάτι
άλλο;
Ο κ. Τσίπρας, για άλλη μια φορά βάζει πάνω από όλα το
συμφέρον της κομματικής επιβίωσης του ΣΥΡΙΖΑ, όπως έκανε και με τις δυο
εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά και με το δημοψήφισμα.
Για άλλη μια φορά μεταβάλλει την πολιτική ατζέντα εκεί που
τον συμφέρει.
Αφού γνωρίζει πολύ καλά πως δεν μπορεί να υποσχεθεί
δημοσιονομικές ελαφρύνσεις, στρέφει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης σε
θεωρητικές συζητήσεις περί αλλαγών της δημοκρατικής δομής του κράτους.
Όπως διαφαίνεται από τις προθέσεις της κυβέρνησης, βασικοί
στόχοι της προωθούμενης Συνταγματικής Αναθεώρησης θα είναι η αύξηση των
αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά και η ενίσχυση των
δημοψηφισμάτων.
Κοινώς η λογική του Μαξίμου είναι η ακόλουθη: «Αφού δεν
μπορώ να σας δώσω χρήματα, πάρτε περισσότερη αμεσοδημοκρατία».
Για το μεν ζήτημα του Προέδρου της Δημοκρατίας ο κ. Τσίπρας
επιχειρεί να το αποσυνδέσει από τις διαδικασίες της Βουλής, για το δεύτερο
ζήτημα – των δημοψηφισμάτων – επιχειρεί να περάσει στο λαό το αίσθημα της
συνευθύνης σε καίρια ζητήματα για τα οποία θέλει να αποφύγει το πολιτικό
κόστος.
Επί του πρακτέου, όπου δυσκολεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ, θα πετάει το
μπαλάκι στο λαό.
Για παράδειγμα:
Δεν μπορούμε να περάσουμε το νόμο για την ιδιωτική
εκπαίδευση και τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια; Πάμε σε δημοψήφισμα!
Το μέγαρο Μαξίμου παίζει με τη φωτιά και το γνωρίζει αρκετά
καλά.
Το ερώτημα είναι «πόσο μακριά θα πάνε τη βαλίτσα;».
Η χώρα δεν έχει άλλο περιθώριο για πολιτικούς
πειραματισμούς. Ούτε μπορεί η κυβέρνηση να συνεχίζει να διαχειρίζεται
επικοινωνιακά το μέλλον των παιδιών μας...
