Νίκη Μητσοτάκη στις εκλογές της Ν.Δ. Θρίαμβος του μαζοχισμού.

Μαζοχισμός, λέει το ελληνικό λεξικό, σημαίνει: τον παθολογικό ερωτισμό, τη διαστροφή της γενετήσιας ορμής, που εκδηλώνεται με την επιθυμία του πάσχοντος ατόμου να κακοποιηθεί πριν από τη συνουσία και κατ’ επέκταση η νοσηρή τάση του ατόμου να ζητά ικανοποίηση στην οδύνη.

Ματαίως ο γράφων χρόνια και χρόνια καυτηριάζει αυτή την αρρωστημένη πολιτική κατάσταση, η οποία ταλανίζει την Ελλάδα για έναν περίπου αιώνα.

Ματαίως ο γράφων διέθεσε πολύτιμο χρόνο για ν’ αναδείξει τα τρωτά της κωλοειδούς δημοκρατίας, η οποία δεσπόζει στον εκφυλισμένο δημόσιο βίο (βλ. π.χ. το έργο μου: «Από την Αθηναϊκή Δημοκρατία στη σύγχρονη οικογενειοκρατία και από την κληρωτή δημοκρατία στη δημοκρατία των επιγόνων», εκδ. «Πελασγός» - Γιαννάκενας – Αθήνα 2007).

Με τέτοιο μαζόχα λαό που να πάει η Ελλάδα;
325000 χιλιάδες μαχαιριές στο σώμα της πληγωμένης Ελλάδας.

Ο δημόσιος βίος της μεταπολίτευσης και τα όσα εκτυλίσσονται στους κόλπους του από πλευράς της εκλογικής συμπεριφοράς του λαού, αποδεικνύουν την ορθότητά της εναντίον του ασκουμένης κριτικής μου, αφού με τις επιλογές του μας έφερε στο σημερινό κατάντημα.

Πρόκειται για μια ταριχευμένη – κατά πλειοψηφία – κοινή γνώμη, η οποία αγγίζει τα όρια της πολιτικής ακρισίας (βλ. π.χ. το άρθρο μου: «Η Ελλάδα χωρίς κοινή γνώμη», στα «Πολιτικά Θέματα» 24-10-2003 και αναδημοσίευσή του στον Β’ τόμο του συλλογικού μου έργου: «Πολιτική και Κοινωνία στην Ελλάδα του λαϊκισμού», εκδ. «Πολιτικά Θέματα», Αθήνα 2004, σελ. 308-309).
Υπότιτλος εκείνου του άρθρου: καιρός να δραπετεύσουμε από το βασίλειο των πολιτικών πιθήκων!

Δεν το μπορέσαμε ως λαός. Φοβόμαστε την ελευθερία και την ευθύνη!

Άντε και καλό ψόφο τον οποίο ούτως ή άλλως δεν τον γλιτώνουμε!

Όσο για τους… ευτυχείς πανηγυριώτες που χορεύουν για τη νίκη τους, μου θυμίζουν εκείνους τους τραγικούς χορευτές του ΠΑΣΟΚ στην πλατεία Συντάγματος, τους οποίους είχε καλέσει ο «χαρισματικός» Ανδρέας Παπανδρέου «να γιορτάσουν το ξήλωμα των βάσεων», ενώ αυτές παρέμειναν για άλλη μια πενταετία και μάλιστα υπό χειρότερους όρους, όπως έγραφε ο μακαρίτης Γεώργιος Ράλλης στον πρόλογο του έργου μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα» (εκδ. «Ergo», Αθήνα 2002). Τώρα ο νέος Μεσσίας σπεύδει να δηλώσει: «Αγώνα κατά του λαϊκισμού», που σημαίνει ότι θα πρέπει να αγωνιστεί και κατά των εθνοκτόνων αποτελεσμάτων της λαϊκιστικής πολιτικής της Ν.Δ. σαράντα χρόνων.

Αρχίζει την αρχηγία του με κραυγαλέες αντιφάσεις τις οποίες δεν αντιλαμβάνονται όσοι χορεύουν το «χορό των κολασμένων» στο πτώμα της πατρίδας!

Όσο για το δύσμοιρο ελληνικό λαό -  με δική του ευθύνη – θα πορεύεται ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, με τη μέγγενη να σφίγγει διαρκώς στο λαιμό του. Πολλοί αποδίδουν την ανείπωτη δυστυχία μας στον… ψεκασμό! Αδυνατώ να ερμηνεύσω την πολύχρονη αρρώστια.

Που είναι οι αστραφτεροί καιροί της κατοχής που πολεμώντας τραγουδούσαμε: «Θεοί, αρχόντοι βασιλιάδες με πλάνα λόγια μας γελούν της γης οι δούλοι και οι ραγιάδες μοναχοί τους θα σωθούν». Οι νεοραγιάδες της Ελλάδας εκλιπαρούν να τους σώσουν οι εντεύθεν και εκείθεν Μεσσίες! Έσχατος πολιτικός και κοινωνικός ξεπεσμός.

​Πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
Αθήνα 03/02/2016

Πολιτικές Υποθήκες:
(Από το έργο μου: «Η κομμουνιστική Ουτοπία»).
Νίτσε: «Μόνο όταν φθάσει ο άνθρωπος στο τέλος όλων των πραγμάτων θα έχει γνωρίσει τον εαυτό του, γιατί τα πράγματα είναι απλώς τα σύνορα του ανθρώπου».
Ηράκλειτος: «Το γνώναι εαυτόν χαλεπώτατον».
Αριστοτέλης: «Χαλεπώτατον εστίν εαυτόν νικήσαι».
Μαρξ: «Ριζοσπαστισμός σημαίνει ν’ αδράξεις το θέμα στη ρίζα του. Αλλά για τον άνθρωπο η ρίζα είναι ο ίδιος ο άνθρωπος».
Ο ίδιος: «Τα άτομα ξεκίνησαν πάντα από τον εαυτό τους, ξεκινούν πάντα από τον εαυτό τους».
Φίχτε: «Ο άνθρωπος δεν είναι ένα προϊόν του αισθητού κόσμου και ο τελικός σκοπός της ύπαρξής του δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσα σ’ αυτόν τον αισθητό κόσμο. Ο προορισμός του υπερβαίνει το χώρο και το χρόνο και κάθε τι που είναι αισθητό».
Μ. Ράσσελ: «Οι κοινωνικοί θεσμοί είναι οι φορεσιές ή οι ενσωματώσεις των ενστίκτων».

Νίτσε: Την ανατροπή των παλιών ιδεών δεν την ακολουθεί αμέσως η ανατροπή των θεσμών, απεναντίας οι νέες ιδέες μένουν πολύ καιρό στο έρημο και άξενο σπίτι των προκατόχων τους και το κρατούν αυτές από έλλειψη στέγης».

Οικονομία, covid business , ενεργειακή κρίση- Με τον Ζάκη Πολυζωίδη