«Η πιο δύσκολη επανάσταση»

Ακούγοντας και διαβάζοντας το τι συμβαίνει στην Πατρίδα μας, μοιραία γυρνάει η σκέψη μου λίγο καιρό πίσω, τότε που όλοι προσπαθούσαν να  πείσουν όλους για το ναι και το όχι. Τότε που για πρώτη φορά αρκετές γενιές Ελλήνων ερωτηθήκαμε αν θέλουμε άλλο ένα μνημόνιο, (γιατί η ουσία του δημοψηφίσματος ήταν αυτή).

Θυμάμαι τις φωνές που μέχρι πρότινος ήταν ουδέτερες και ψύχραιμες, να γίνονται υποστηρίκτριες της παραμονής μας στο ευρώ, τονίζοντας μάλιστα ότι είναι καλύτερο ένα ακόμη μνημόνιο, παρά το χάος εκτός Ευρώπης.


Και τώρα οι φωνές αυτές, συνεχίζουν το έργο τους, δηλαδή να επηρεάζουν συνειδήσεις προς όποια κατεύθυνση θέλουν. Για  να μην γκρεμιστούν οι επιχειρήσεις  και τα συμφέροντά τους, μας έσπρωξαν και μας κατεύθυναν σε έναν ανήφορο που δεν γνωρίζουμε το τέλος του.

Δεν υποτιμώ την κρίση μας, όμως είναι μια πραγματικότητα.

Σκέπτομαι, αν είχαμε ενημερωθεί σωστά και με ακρίβεια το τι θα μας συνέβαινε –αν θα βγαίναμε  από το ευρώ-,    με κάθε ρεαλισμό και ειλικρίνεια και ακούγοντας ένα πρόγραμμα εναλλακτικής πρότασης, ίσως να το αποφασίζαμε.

Όμως δεν μας δόθηκε από  κανέναν η ευκαιρία να γίνουμε Ιρλανδία, Ουγγαρία έστω να κάνουμε την προσπάθεια, γιατί οι ιθύνοντες κοίταξαν πρώτα τον εαυτό τους.

Έτσι σήμερα, τακτοποιημένοι όλοι παρακολουθούμε τις εξελίξεις και αφήνουμε που και που κάποια κορώνα, ενώ η Πατρίδα μας χάνεται.

Καταλήγω λοιπόν στο ότι: Η πιο δύσκολη επανάσταση είναι εκείνη, που, δεν απαριθμεί νεκρούς ανθρώπους, αλλά μόνον νεκρά κατεστημένα.

Με τιμή


Οικονομία, covid business , ενεργειακή κρίση- Με τον Ζάκη Πολυζωίδη