Ξαναχτύπησε ο
επικεφαλής του ESM, Κλάους Ρέγκλινγκ. Ορισμένα απ’ αυτά που είπε έχουν μεγάλο
ενδιαφέρον. Διαψεύδει και τους άκριτους υποστηρικτές της σημερινής Ευρώπης και
τους ριζοσπάστες που κατηγορούν τον Τσίπρα ότι από την αρχή ήταν
προσανατολισμένος στον ταπεινωτικό συμβιβασμό.
- Ποιες ήταν οι αιτίες, κατά τον κ. Ρέγκλινγκ, που οδήγησαν την
Ελλάδα στη χρεοκοπία;
«Πρώτον, η οικονομία της Ελλάδας είχε πολύ πιο βαθιά ριζωμένα
προβλήματα από ό,τι οι άλλες χώρες σε πρόγραμμα.
Δεύτερον, η χώρα υπέφερε από πολύ πιο ασθενή δημόσια διοίκηση από
ό,τι τα άλλα κράτη-μέλη του ευρώ».
▪ Γνωστά πράγματα. Ωστόσο καλό είναι να θυμόμαστε σε ποια
κατάσταση βρίσκονταν η οικονομία και η δημόσια διοίκηση της Ελλάδας το 2010 και
ποια κόμματα φέρουν την ευθύνη για τη χρεοκοπία και την υποταγή της στα
μνημόνια.
- «Τρίτον, η κυβέρνηση το πρώτο εξάμηνο του 2015 προχωρούσε με τον
τότε υπουργό Οικονομικών, Βαρουφάκη, στη λάθος κατεύθυνση: σημαντικές
μεταρρυθμίσεις ανακλήθηκαν και κατεβλήθη προσπάθεια να σταματήσει το συμφωνηθέν
μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα».
▪ Τι μας λέει εδώ ο κ. Ρέγκλινγκ; Το αντίθετο απ’ αυτό που
ισχυρίζονταν η Δεξιά, το ΠΑΣΟΚ αλλά και οι εξ αριστερών επικριτές της
κυβέρνησης. Μας έλεγαν ότι επί της ουσίας ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης δεν
διαπραγματεύονταν, ότι απλώς έπαιζαν καθυστέρηση και περίμεναν την ευκαιρία για
να υποχωρήσουν ατάκτως. Ο επικεφαλής του ESM παραδέχεται πως κατεβλήθη
προσπάθεια να σταματήσει το συμφωνηθέν μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα. Ο,τι δηλαδή
είχε υποσχεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στους πολίτες πριν από τις εκλογές του Γενάρη του 2015.
Το προσπάθησε, απέτυχε, ηττήθηκε, συμβιβάστηκε, υπέγραψε το τρίτο
Μνημόνιο. Τα περί διαπραγματεύσεων-μαϊμού, που διακινούν η Δεξιά και η
Κεντροαντιαριστερά, και τα περί συνειδητής προδοσίας, που διατυμπανίζει η άλλη
Αριστερά, υπονομεύονται από τον Ρέγκλινγκ, που ήταν και παραμένει ένας από τους
βασικούς παράγοντες των δανειστών.
- «Εάν δεν είχαμε απλώσει τις ομπρέλες διάσωσης κατά την κορύφωση
της ευρωπαϊκής κρίσης, τότε χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία
μάλλον θα είχαν βγει υπό χαοτικές συνθήκες από τη Νομισματική Ενωση. Λόγω των
μεταδοτικών συνεπειών άλλες οικονομίες θα μπορούσαν να είχαν τεθεί σε κίνδυνο
και το ευρώ ως σύνολο θα βρισκόταν σε κίνδυνο. Η Ευρώπη σήμερα θα ήταν
διαφορετική! Αυτό θα είχε ζημιώσει ιδιαίτερα τη Γερμανία. Με την κεντρική της
θέση στην καρδιά της Ευρώπης και ως οικονομία προσανατολισμένη στις εξαγωγές, η
Γερμανία επωφελείται από το ευρώ όσο σχεδόν καμία άλλη χώρα».
▪ Μέσα σε λίγες αράδες μια πλήρης ομολογία («η Γερμανία επωφελείται
από το ευρώ όσο σχεδόν καμιά άλλη χώρα») -όχι πως δεν το ξέραμε δηλαδή- και
ταυτοχρόνως μια εκκωφαντική δικαίωση εκείνων που υποστήριζαν ότι οι χώρες που
μπήκαν στα μνημόνια έπρεπε να πουλήσουν ακριβότερα το τομάρι τους, γιατί η
έξοδός τους από το ευρώ (δεν προβλέπεται πάντως από τις συνθήκες) θα είχε
φοβερές συνέπειες για όλη την ευρωζώνη (μπορεί να μην υπήρχε σήμερα, αναφέρει ο
Ρέγκλινγκ) και κυρίως για τη Γερμανία.
Προκύπτει
έτσι το ερώτημα: Αν η μεγάλη ευνοημένη από τις κυρίαρχες
πολιτικές είναι η Γερμανία, έχει κανένα λόγο να αναθεωρήσει τη στάση της; Οχι
φυσικά. Θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να μείνουν όλα όπως είναι.
Εκτός αν πιεστεί. Αυτό όμως προϋποθέτει σχέδιο και βούληση για σύγκρουση.
Υπάρχουν;ΤΑΣΟΣ ΠΑΠΠΑΣ
Πηγή
