Από όλους όσους είδαν τα προεκλογικά όνειρα τους να
διαψεύδονται, οι συνταξιούχοι -παρα τα περί αντιθέτου θρυλούμενα- έχουν την πιο
δυνατή μνήμη.
Προφανώς διότι δεν έχουν εναλλακτική για το μέλλον και
εναποθέτουν όλες τους τις ελπίδες στους πολιτικούς οι οποίοι τους υπόσχονται
καλύτερες μέρες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχόταν λαγούς με πετραχήλια προεκλογικά, αλλά
τελικά περιορίστηκε να δηλώσει «συγγνώμη λάθος» και να μειώσει περεταίρω τις
συντάξεις.
Ακόμη και έτσι πάντως, δεν είναι σίγουρο ότι οι συντάξεις
μπορούν να πληρωθούν στο ...διηνεκές. Το ασφαλιστικό σύστημα νοσεί και δεν
είναι βέβαιο ότι ο Κατρουγκαλος θα δώσει μια οριστική λύση. Είτε γιατί δεν
γνωρίζει πως, είτε (το πιθανότερο) διότι δεν τολμά.
Όπως δεν τόλμησαν και όλοι οι προηγούμενοι, για να είμαστε
δίκαιοι στην κριτική μας. Από την εποχή που ο Γιαννίτσης επιχείρησε να βάλει
μια τάξη και εντεύθεν, σύσσωμο το πολιτικό σύστημα φέρει βαρύτατη ευθύνη.
Αφενός αγνόησαν τον Γιαννιτση, αφετέρου ξεσάλωσαν. Ποιος θα ξεχάσει τις αλήστου
μνήμης προεκλογικές κόντρες του ΓΑΠ με τον Καραμανλή για το ποιος θα δώσει το
«παραπάνω ευρώ» στους συνταξιούχους;
Ουδείς τόλμησε να πει την αλήθεια στον κόσμο. Όλοι
ανεξαιρέτως κινούνταν με τη λογική του «λεφτά υπάρχουν». «Φέσωναν» τον
προϋπολογισμό για να πληρώνονται συντάξεις. Οι οποίες συντάξεις ούτε
αντιστοιχούσαν στις εισφορές, ούτε δικαιολογούταν το ύψος τους από την ανάγκη
διαβίωσης. Κάθε κλάδος που διαμαρτυρόταν, έπαιρνε και έναν μποναμά από τον
εκάστοτε υπουργό. Τι τον ένοιαζε; Δικά του ήταν τα λεφτά; Κινούταν με τη λογική
του «ας βγάλει το φίδι από την τρύπα ο επόμενος». Θυμάται κανείς ποιος ήταν
υπουργός εργασίας το 2004, όταν το ΠΑΣΟΚ υποσχόταν αυξήσεις 3-5% σε όλες σχεδόν
τις συντάξεις;
Μάλλον όχι. (Για την ιστορία και μόνο ήταν ο Δημήτρης Ρέππας).
Δεν ήταν βέβαια ο μόνος. Εξάλλου, τότε ήταν χρυσές εποχές.
Λεφτά υπήρχαν.
Ακόμη όμως και μετά τη συνειδητοποίηση της κατάστασης, οι
πολιτικοί συνέχιζαν τις παροχές. Αυτή ήταν η έννοια του «λεφτά υπάρχουν». Το
έκαναν όλοι ανεξαιρέτως. Έτσι έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ για να κερδίσει την εξουσία.
Υποσχέθηκε μια ολική επαναφορά των «χρυσών εποχών». Το «χρυσό δίδυμο» Σκουρλέτη-Στρατούλη,
υποσχόταν άμεση επαναφορά του κατώτατου μισθού και της 13ης σύνταξης στα τέλη
του περασμένου Γενάρη… Μόνο που πλέον δεν υπήρχαν λεφτά.
Και πώς να υπάρξουν; Η κοινωνία μας γερνάει τάχιστα και οι
νέοι δεν βρίσκουν δουλειές. Οι λίγοι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν για τις
συντάξεις ολοένα και περισσότερων απόμαχων της εργασίας. Δεν βγαίνει η εξίσωση.
Οι ανεύθυνοι πολιτικοί που διαχειρίστηκαν την τύχη της χώρας
από το 2008 και μετά, επιδείνωσαν το πρόβλημα. Θέλοντας να μειώσουν το
μισθολογικό κόστος του δημοσίου, έβγαλαν στη σύνταξη 50άρηδες. Όχι μόνο αυτό,
αλλά τους χρύσωσαν και το χάπι. Κανείς δεν σκέφθηκε ποιος θα πληρώσει για να
παίρνουν νέοι άνθρωποι παχυλές συντάξεις και αυτοκρατορικά εφάπαξ; Και αν το
σκέφθηκε που κατέληξε;
Η αλήθεια είναι πικρή. Όσο και αν προσπαθούν να την κρύψουν
δημαγωγοί και πολιτικάντηδες, θα λάμψει. Χρόνος δεν υπάρχει πλέον για
μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού. Δεν μπορεί να χρηματοδοτείται το σύστημα από
ανθρώπους που δεν θα πάρουν ποτέ σύνταξη για να μην περιοριστούν τα προνόμια
όσων λαμβάνουν σήμερα αποδοχές δυσανάλογα μεγάλες σε σχέση με τις εισφορές
τους.
Πρέπει όμως να περισώσουμε ότι μπορούμε. Για να γίνει αυτό,
κάποιοι θα πονέσουν. Αν δεν το κάνουμε θα πονέσουμε όλοι μαζί. Και τα ρετιρέ
και αυτοί που δεν έχουν εναλλακτική. Κυρίως όμως θα πονέσουν τα παιδιά μας που
θα βρουν ένα υπερχρεωμένο σύστημα το οποίο και θα κληθούν να χρηματοδοτούν
γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται να πάρουν τίποτε πίσω.
